In het huidige animatie landschap wordt Limited Animatie voornamelijk gekenmerkt door digitale cut out animatie. Hierbij maken de animatoren de belangrijkste poses, en alles daartussen wordt door de computer ingevuld. Een goed voorbeeld hiervan is de kinderserie Peppa pig.
Dit is maar een heel beperkte uiting van Limited Animatie.
Limited animatie is namelijk niks nieuws. In de jaren 40/50 ontstond er beweging tegen de heersende Disney animatie. Deze beweging was geïnspireerd door de moderne kunst en grafisch ontwerp. Zij zagen animatie als kunstvorm. Organische en geloofwaardige bewegingen waren geen prioriteit meer.
Sindsdien zijn er talloze makers geweest die het animeren met minder frames onderzochten en verder ontwikkelden. Deze animaties laten zien dat animeren met minder frames vrij, karaktervol, dynamisch en subtiel kan zijn.
De film Fudget’s Budgets (1954) van UPA animator Robert Cannon is een mooi voorbeeld van de vrijheden die de animatoren van toen namen.
De film laat zien dat het helemaal niet nodig is om driedimensionale ruimte te suggereren. De karakters zijn totaal niet realistisch. Niet realistisch in vormgeving, maar nog belangrijker, niet realistisch in de manier van bewegen.
In deze film wordt namelijk niet verborgen dat de figuurtjes platte tekeningen zijn. De figuren spiegelen, worden gekanteld en zijn maar uit 1 hoek te zien. Wanneer ze ronddraaien, worden ze gewoon een lijntje.
De film Ai (1963) van Yoji Kuri is een voorbeeld van een film die zeer weinig nieuwe frames gebruikt.
Veel bewegingen bestaan maar uit 2 of 3 fases. Ondanks dat verliezen de bewegingen nooit dynamiek en karakter.
Door een slimme wisseling van framerate, duidelijke poses en ontzettend veel herhaling, voelt deze film geen moment beperkt. De frames komen nu juist extra helder uit de verf.
De film Panique au Village (2009) van Stéphane Aubier en Vincent Patar is een voorbeeld van limited animatie, met veel frames, maar weinig beweging.
De animatie wordt gemaakt met speelgoed poppetjes, die weinig mogelijkheden hebben tot bewegen. Daardoor zijn de animatoren voornamelijk beperkt tot het heen en weer bewegen van het gehele poppetje.
Ondanks deze beperking, zit de film nog steeds boordevol karakter en beweging.
Limited animatie sluit vloeiende animatie niet geheel uit, maar zet het wel bewuster in.
In de films kan je zien dat ze het ene moment helemaal geen inbetweens maken, het andere moment doen ze dat alleen maar voor het armpje en op een ander moment beweegt wel alles zo vloeiend als full animation.
Animatie Frames worden nu alleen maar gemaakt wanneer het nodig is en wanneer het iets toevoegt aan de beweging. Wanneer je voor limited animatie kiest moet je jezelf dus afvragen:
Welke frames zijn echt nodig?